دولت تدبیر و امید یا دولت ...

گاهی خوب است که انسان به حافظه تاریخی خود رجوع کند و صفحاتی چند از آن بخواند و نیز گه گاه در آنچه می بیند و می شنود تأملی کرده و به حافظه بسپارد.روزهای عجیبی را می گذرانیم. روزگار عقب گرد و افول. دوران تنگناها و استبدادها. پس از آن همه تلاش و کوشش و خارج کردن ارکان مهم نظام از دست خودخواهان و زیاده خواهان داخلی که خود را قیم نظام می دانند و در یک اتفاق خود کرده ، همه چیز تغییر کرد البته به لطف سادگی و حماقت برخی اصولگرایان لفظی و ساده لوحان خوش باور اینطرفی! فریادهای ما هم که نتیجه نداد. حال نمی دانیم دوستان داغ تر از آش به کجا پناه برده اند که رگ گردشان از حضور احمدی نژاد و نزدیکانش باد کرده بود و فریاد وا اسلاما سر می دانند؟ حال کجایند و این روزگار را ببینند؟
اشخاصی که در 8 سال گذشته همواره به روش های گوناگون دولت نهم و دهم را باد توهین و تحقیر و افترا می گرفتند حال به کمتر انتقادی از خود واکنش های تندی نشان می دهند. عقب گردی به خفقان رسانه ای دهه هفتاد. از سویی دیگر با ادبیات امروزی هر آنچه را که دروغ است با ردای راستی منتشر می کنند و هیچ ابایی هم ندارد و انتقاد دیگران را هم تحمل می کنند! سبد کالایی را که به اذعان همه خفت آور و نوعی تحقیر بود را به استناد به یکی از روزنامه هایشان رضایت مند جلوه می دهند و انگار نه انگار که در این صف ها برای دریافت مرغ تاریخ گذشته و پنیر تلخ ، مردم چه زجرها کشیدند. این جز از خودخواهی اینان نیست که حکوت بر مردم را حق خود می دانند و هیچکس را شایسته آن نمی پندارند. اگر از خودشان باشد که همه چیز خوب است و صحیح ، حتی اگر در مقابل غرب سر خم کنیم؛ حتی اگر زحمت کشان عرصه هستهای را اخراج کنند. اما اگر دیگری باشد خدمت او عین خیانت است و او باید نابود شود.
عمده اشکال متوجه اصولگرایان بی بصیرتی است که دو دستی دولت را تحویل دادند و حالا باید دو دوستی بر سر بزنند و افسوس بخورند.
زیاده کلام را جایز نمی دانم چرا که در خانه اگر کس است یک حرف بس است.