شبکه های اجتماعی، آفت یا منفعت
همانگونه که چرخش ایام عمر انسان و جهان را به پیش می برد، فنآوری های جهان نیز رو به پیشرفت می رود. این پیش روفت ها در این قرن، سرعت فزاینده گرفته و روزانه شاهد یک اختراع و یک نحول هستیم. از نمونه های کاملا ملموس این رشد می توان به شبکه های اجتماعی نظر انداخت. در روزگاری که ارتباط انسان ها با یکدیگر چندان کار ساده ای نبود، آدمیان به گونه های مختلفی از ارتباطات رو آوردند و این مسئله آنقدر پیشرفت کرد که اکنون در هر کجای دنیا که باشی به کسری از ثانیه می توانی ارتباط بگیری. شبکه های اجتماعی البته از ارتباط گیری صرف خارج شده و به عرصه ارائه اطلاعات و جدل های دینی و سیاسی تبدیل شده است.
شبکه های اجتماعی به لحاظ در دسترس بودن و سرعت انتقال اطلاعات، فضای مناسبی است برای آگاه سازی دیگران و انتقال مطالبی برای تغییر و یا تأیید نگرش ها و باورها. برخی اوقات مطالب گفته شده چندان صریح و علمی می شود که گاهی متخصصان امر نیز در بررسی آن گرفتار می شودند. اما آن چیزی که موجب شد بدان بپردازم سطح مطالب ارائه شده در این شبکه های های اجتماعی است. متأسفانه این شبکه ها رنگ و بویی از عمق معارف دینی ندارند و از ابزارهای شبهه افکنی و شایغه پردازی تبدیل شده چرا که فردی مطلبی را گسترش و نشر می دهد بی آنکه به کسی جوابگو باشد. حال این مطلب حقیقت داشته باشد و چه نداشته باشد.
تأسف دیگر برای این مطلب آن است که افراد به جای مطالعه و بررسی، به این شیکه ها اعتماد کرده و خوراک فکری و فرهنگی خود را از آن می گیرند. این شبکه ها به جای آنکه باور انسان را عمیق کنند، آن را گسترش می دهند. این مسئله، مانند دریایی است که شاید مساحت آن کیلومترها باشد اما عمق آن کمتر از دو سانتی متر است؛ شما نمی توانید مطالب عمیق و مستحکمی را در آن بیابید چرا که مطالب ارائه شده تلگرافی و کوتاه است و جای بحث و بیان و استدلال نیست. متأسفانه قشر مذهبی ما، اکنون هزاران اطلاعات بدردنخور دارند اما دریغ از یک مطلب عمیق و استوار که بتوان به آن رجوع کرد. کتاب خوانی فراموش شده و رغبت به آن نیز کم شده است. بماند از آسیب های دیگری نظیر اتلاف وقت، آسیب های جسمانی و ... . به نظر من در شبکه های اجتماعی کسانی باید فعالیت کنند که در مطالب معرفتی دارای تخصص باشند و بیشتر بجای آنکه مطلبی را بازنشر بدهند به منبع اصیل آن ارجاع دهند. در مقابل شبهات این افراد باید پاسخگو باشند و طبعا حضور این افراد در شبکه های اجتماعی الزامیست. به همین مظور استفاد از شیکه های اجتماعی برای نشر معارف توسط هر کسی را صحیح نمی دانم و اهلش باید پاسخگو باشند.
